Auschwitz

Vandaag een lange en indrukwekkende dag.
Vanmorgen op tijd vertrokken richting Auschwitz. Een Engelse gids heeft ons vervolgens rondgeleid over Auschwitz I en Auschwitz-Birkenau II.
Bij binnenkomst zag je al meteen de grote poort met slagboom met daarboven de tekst 'arbeit macht frei'. We zijn door enkele barakken geleid en de gids heeft ons zeer goed geinformeerd. Van de aankomst van de Joden, de selectie, de gaskamer, het crematorium, het kampleven, etc. Wat een waanzin is hier gebeurd. Er lag ook nog een flinke hoeveelheid menselijk haar, wat destijds is gevonden (17 ton!). Je hebt natuurlijk wel eens wat gelezen, gezien op televisie of gehoord over dit kamp, maar nu je er zelf staat word je wel even keihard op de feiten gedrukt. Eindigend in de gaskamer en crematorium en het verhaal dat er continu 2000 personen per keer hier eindigden doet je maag krimpen. De sfeer onder de Trophygangers is bedompt.

Het 2e deel van de rondleiding gaat over het veel grotere Auschwitz-Birkenau. Delen zijn net voor de bevrijding door de Duitsers vernietigd, echter de originele barakken en de omvang van het kamp zijn niet te bevatten.
Uiteindelijk lopen we via de hoofdpoort, waaronder de treinen naar binnen kwamen, over het 'dodenpad' naar de achterkant van het kamp alwaar de gaskamers en crematoria liggen. In het achterhoofd dat slechts 65 jaar geleden hier honderdduizenden mensen hun dood tegemoet liepen geeft dit een unheimlich gevoel.
Het is niet alleen te zien maar ook te voelen en te horen dat de mensen hier nog slechter werden behandeld als beesten. Het enige wat hier werd gezaaid is dood en verderf.
Het schrijven van wat ik gezien heb stokte enkele keren door een apart gevoel. Besef? Onwerkelijkheid? Waanzin? Wat hier gebeurd is, is in één woord; onmenselijk.

Graag wil ik het daarom hier ook bij laten. Het heeft op mij in ieders geval een zeer grote indruk gemaakt en ga het nu rustig laten bezinken.

Ik sluit af met de volgende quote;
'Wie de geschiedenis niet onder ogen wil zien, zal hem herbeleven'.