Killing the Kili

Helloo everybody,
Het reizen houdt maar niet op en nu ik weer een bijzondere reis heb gemaakt, toch maar even een verslagje om dit met jullie te delen.

Onlangs ben ik namelijk in Ethiopië/Tanzania beland, met als doel het beklimmen van de hoogste top van Afrika en tevens 's Werelds hoogste vrijstaande berg, namelijk de Kilimanjaro.

Na een rustige vlucht, met zelfs Bavaria aan boord, voor de eerste keer aangekomen en voet gezet op het Afrikaanse continent. En ik zal u zeggen, het zag zwart van de mensen.
Door de chaos van taxichauffeurs vonden we onze shuttle en zijn we vertrokken naar Moshi, van waaruit vele trektochten naar de top van de Kilimanjaro vertrekken.
We waren de slagboom van het vliegveld nog niet gepasseerd of je kreeg al een indruk van het algemene straatbeeld; slechte infrastructuur, armoede, mensen met de bekende manden en waterkruiken op het hoofd, Masaii dat vee aan het drijven is, golfplaten huisjes maar ook zelfs met hout en leem. Enigszins vergelijkbaar met het platteland in Oekraïne en Rusland.
Het landschap was vrij open met vergezichten en op de achtergrond heuvels. De zon schijnt, hoe kan het ook anders in Afrika, en we zijn hier voor het hoogseizoen, dus we zijn al het drukke gepeupel voor.

Eenmaal aangekomen in het resort in Moshi, werd gezamenlijk de bepakking voor de klim gecontroleerd met de organisatie. Eventuele aanvullingen kon je dan huren, uiteraard tegen betaling (toeristen geld aftroggelen is al begonnen).

De klim duurt 6 nachten, 7 dagen, waarin een dag extra is opgenomen ter acclimatisatie, wat de slagingskans om de top te halen vergroot.
We hadden een privé tour met 3 man (twee Duitse vrienden en ik) en een team van 13 man, waarvan 2 gidsen, 1 kok, 2 persoonlijke obers en 8 dragers tot onze beschikking.
Het motto is: "Kill the Kili, before the Kili kills you".

Na ons ingeschreven te hebben in de boeken bij de toegangspoort (PC is hier niet), wat ook prima werkt, begon de klim.
Onder de welbekende uitspraak in de klimwereld: "climb high, sleep low", volgden we de route van oerwoud/jungle, door lage begroeiing naar de alpine dessert, ofwel het hooggebergte. Het weer was ons goed gezind met stralende zon (insmeren moest dus eigenlijk) en dag 1 al verbrand. Slechts 1 dag zeer harde wind gehad waarbij ook de tenten in het kamp versterkt moesten worden met stenen. Dat deed me even terugdenken aan een wildkampeersessie in de Pyreneeën, waarbij we bijna van de berg vlogen. Mooi om mee te maken.
De eerste 3 dagen gaan ongeveer door tot 4100m, wat enigszins vergelijkbaar is met wat hobbelen in de Alpen in Europa, waar moeders zelfs enige angsten destijds heeft overwonnen.
Daarna echter, wordt de lucht ijler en alles zwaarder. Je benen voelen als een zak aardappels en het tempo is van een 85-jarige, pole pole (slowly slowly), voetje voor voetje verder. Elke rots/steen die beklommen moet worden, wordt gevolgd door even op adem komen en weer verder stekkeren. Voor een idee: je loopt 7 uur voor een route van 3,5km en ongeveer 200-500m hoogteverschil.

Mentaal ben ik natuurlijk niet kapot te krijgen (dank aan Defensie) dus het doorzettingsvermogen was vanzelfsprekend. De fysieke gesteldheid wordt alleen wat minder door de ijle lucht en al de inspanning van de klim.
Bij aankomst in de kampen hadden de obers al warm water voor ons klaarstaan om ons te wassen, zweetkleding uit en droge kleding aan. Dit werd gevolgd door 'tea time', met koffie, thee, koekjes, vers fruit en hersteldrankjes (o.a. ORS) om het herstel in gang te zetten. Daarna had je rust om wat rond te lopen, boekje te lezen, wat sociale contacten op te doen met andere toeristen (Noren, Amerikanen en jaja een Aussie uit Melbourne). 's avonds werd het diner dan geserveerd, alles in onze eigen 'eettent', met tafel en drie stoelen. Zag er wel grappig uit.
Waar het eten uit bestond....geen idee, ik herkende slechts sommige groenten en fruit, maar het smaakte goed en het was voedzaam.
Boven de 5000m hebben we alle drie soms lichte verschijnselen van hoogteziekte gehad zoals hoofdpijn, misselijkheid, overgeven, etc. Zolang het daarbij blijft is het prima en de gidsen controleren ook elke dag je longen, pols en zuurstofgehalte.

Op de laatste dag word je vervolgens om 23.00 gewekt, we maken 's nachts de laatste push naar de top. We zitten dan op 4600m en doen er ongeveer 8 uur over om de top te halen op 5895m.
Het was snel aankleden (het vroor namelijk), warme thee en wat pap (Kriegsbrei zoals de Duitsers het noemden) naar binnen en de final push naar de top begon.
Ik had 3 lagen broeken aan en 6 lagen voor het bovenlijf om warm te blijven en een hoofdlamp op voor het licht. Stapje voor stapje begon de toch over het massieve gebergte, rotsen, grind, stenen, naar de top. Alles wederom pole pole en op tijd pauze om op adem te komen en warme thee naar binnen te krijgen. Helaas bleef er bij mij dit keer niks binnen en had al vrij snel de berg weer gezegend met mijn maagsappen. Het enige licht was verder het licht van je hoofdlamp en het licht van de maan en sterren. Het was namelijk een heldere nacht.
We zaten ruim boven het wolkendek en onderweg ergens nog een prachtige zonsopgang gezien. Genieten.
Bij daglicht kwamen we na een steile en inspannende klim aan op het 1 na laatste punt, Stella Point, op 5756m. Tijd voor een pauze met nog slechts 139m klimmen in het vooruitzicht. Dit zou nog een goed uur in beslag nemen.
Vervolgens stapvoets richting de top en het bord op de top kwam al in zicht.
Eenmaal bij het bord op de top was dit letterlijk het hoogtepunt van de reis. Verschillende emoties gaan door je heen en het was puur genieten. Mooi uitzicht op de gletsjers, sneeuw, het gebergte, het wolkendek, het land, zover het oog strekt.

Een van de Duitse vrienden moest helaas al snel weer afdelen vanwege het hoogte effect en werd teruggevoerd naar het basecamp. Ook twee andere personen die we onderweg tegenkwamen werden afgevoerd naar beneden, omdat zij in een soort delerium waren geraakt en niet met volle bewustzijn op de top hebben gestaan. Zij moeten het van de foto hebben, maar weten zelf niets meer. Interessant wat hoogte voor effect heeft op het lichaam.
Na een groepsknuffel, foto's en nog wat uitrusten moesten ook wij na 10-15 minuten weer meteen aan de afdaling beginnen vanwege het zuurstofgebrek. Ook hier de berg wederom een keer gezegend.
Vervolgens daal je in 2 dagen af terug naar 1900m en het einde van de klim. Je voelt langzaam ook weer dat je lichaam weer meer zuurstof binnen krijgt, je benen worden lichter, etc.
Bij terugkomst bij de uitgang wordt er een officieel certificaat uitgereikt en zet je voor de laatste keer je naam in het boek. Een prestatie die niet voor iedereen is weggelegd.
Met de shuttle werden we weer terug gebracht naar het resort en daar genoten we van een welverdiend Kilimanjaro biertje.

De dagen daarna zijn we op safari geweest en ook dit was weer prachtig. In totaal zijn we naar twee verschillende National Parks geweest. We hebben 4 dieren van de Big Five gespot en daarnaast nog vele anderen. Dit is Discovery Channel Live! Zelfs twee leeuwinnen die een wildebeest als lunch in gedachten hadden, in actie gezien. Helaas werd de spectaculaire aanval vroegtijdig gestaakt en werd er geen bloed vergoten. Waarschijnlijk is ie de volgende dag alsnog het haasje.

Vervolgens zijn we naar Zanzibar, een eiland voor de kust, gevlogen om daar lekker bij te komen van alle ervaringen en natuurlijk het tropisch eiland leven niet te vergeten.
Ik denk dat als ik een filmpje had gemaakt van de turbulentie, ons vader thuis nog misselijk zou worden als hij het bekijkt. Altijd een rustige vlucht is ook zo saai.
We hebben de Dala Dala overleefd (volgepakt soort van vrachtwagentjes taxi) en weer prima vertoefd op de witte stranden met palmbomen en turqoise blauwe zee die hier lekker lauw/warm is.
Vele cocosnoten gedronken, tevens goed voor de vochthuishouding en lekker eten, maar tevens weer de vraag wat het allemaal was.
In Stonetown, de 'stad' van het eiland is de welbekende spicemarket, foodmarket en veel te zien over het slavernij verleden. Met name de Arabieren, hoe kan het ook, maar ook de Portugezen en Nederlanders zijn hier geen lieverdjes geweest. Ook een dagtour gemaakt naar Prison Island gemaakt, alwaar de slaven vroeger werden opgesloten, ze konden immers toch niet zwemmen en van waaruit ze naar Stonetown werden gebracht om daar verkocht te worden op de slavenmarkten. Best interessant en indrukwekkend om te zien.
De stad zelf, de rest trouwens ook in het algemeen, is smerig. Niets ziet er onderhouden uit, de gebouwen zijn smerig, er ligt overal wel wat afval en het enige wat je inademt zijn uitlaatgassen of rook van houtvuren en afvalverbranding.

Op naar het volgende avontuur.